[139] Lato koloru wiśni - Carina Bartsch

Tytuł: Lato koloru wiśni

Tytuł oryginału: Kirschroter Sommer

Autor: Carina Bartsch

Wydawnictwo: Media Rodzina

Liczba stron: 496

Miłość zawiera w sobie wiele barw. Każdy z nas definiuje ją nieco inaczej, dobierając własne kolory. Czym ona jest? Dotykiem zielonej trawy na skórze? Odcieniem zachodzącego słońca obserwowanego razem z ukochaną osobą? Może intensywną czerwienią wiśni, albo spokojnym błękitem oczu? Miłość czasami potrafi zaskoczyć swoimi odcieniami. A jaką barwę ma dla Ciebie? 

Emely to studentka literaturoznawstwa. Żyje w szarej uczelnianej rzeczywistości, a przynajmniej do czasu, gdy jej najlepsza przyjaciółka przeprowadza się do Berlina i co gorsza – zamierza zamieszkać razem ze starszym bratem, z którym łączą Emely niezbyt miłe doświadczenia, a ostatnie, czego pragnie to znowu zacząć go widywać. Jej życie komplikuje się jeszcze bardziej, gdy zaczyna otrzymywać e-maile od tajemniczego wielbiciela...

„Większość ludzi ukrywa się za maskami w obawie przed zranieniem”.

źródło

Od dawna intrygowała mnie ta książka, a to głównie dzięki temu, że dosyć dużo osób ją polecało. Sama musiałam przekonać się co takiego wszyscy w niej widzą. I nie spodziewałam się, że okaże się aż taka dobra.

Wciągnęłam się już od pierwszych stron i wprost nie mogłam się oderwać. Może nie była oryginalna, ani nic z tych rzeczy, bo opisywała studencki romans, ale zawierała duże elementów, które mnie urzekły. Autorka umiejętnie budowała akcję i muszę przyznać, że nie było momentu, przy którym czułabym się znużona, a wręcz przeciwnie – dostarczyła mi mnóstwa emocji i sprawiła, że z wielkim zainteresowaniem śledziłam losy postaci. 

Największą zaletą tej powieści byli niezwykle barwni i wyraziści bohaterowie. Od samego początku moją sympatię zyskała Emely. Chociaż czasami potrafiła mnie zirytować, to nadrabiała swoim ciętym językiem i ironicznym poczuciem humoru. Nie raz z jej powodu wybuchałam śmiechem, szczególnie, gdy miała do czynienia z Elyasem. Z kolei on całkowicie mnie zauroczył. Z wielką chęcią wyciągnęłabym go z kart powieści i przeniosła do siebie. Miał w sobie pewien urok, który czynił go odmiennym od reszty i to mnie w nim fascynowało. Dodam do tego jeszcze to, jak dzielnie znosił kapryśny charakter Emely. To facet ideał – z silnym charakterem i ciekawą osobowością. Ale chyba najbardziej cenię w nim wytrwałość i pewną delikatność, która w niektórych momentach u niego zauważałam. 

„Czasami uświadamiamy sobie różne rzeczy dopiero, kiedy o nich opowiemy. Jeśli zachowujemy je dla siebie, możemy je upiększać, zniekształcać, a nawet wypierać. Wypowiedziane – stają wyraźnie przed oczami”.

Wątek romantyczny był jednym z lepszych, na jakie dane mi było trafić. Relacje pomiędzy Emely a Elyasem nie należały do łatwych. Wydarzenia z przeszłości na obojgu wywarły duży wpływ. Mam tu na myśli głównie krzywdę, jaką potrafiły wyrządzić niedopowiedzenia. Wiele emocji wywołało u mnie obserwowanie ciągłych potyczek słownych, nienawistnych spojrzeń i odrzucania przez jedną ze stron. A ta końcówka! Genialnie obmyślana i dopracowana co do najdrobniejszych szczegółów.

Podsumowując, Lato koloru wiśni to książka, która urzekła mnie już od pierwszego spotkania z bohaterami. Nie brakuje w niej trudnej miłości, czy ciekawych postaci, których wprost nie da się nie lubić. Jestem zafascynowana tą opowieścią, szczególnie po końcówce, która pozostawiła w mojej głowie mnóstwo pytań, na które muszę poznać odpowiedzi. To pozycja idealna dla fanów lekkich historii miłosnych. Potrafi wciągnąć na długie godziny i wywołać szeroki uśmiech na twarzy. Jestem pod dużym wrażeniem. Gorąco ją polecam, bo jest naprawdę dobra!

„Życie może się skończyć w ułamku sekundy. Bez ostrzeżenia, bez szans, by zdążyć coś jeszcze załatwić, coś, co mogłoby być ważne. Tak długo wypieramy ten fakt ze świadomości, aż nie przytrafia się to komuś, kogo kochamy. Dopiero wtedy uczymy się doceniać drobiazgi. Dociera do nas, co jest ważne w życiu, a przede wszystkim – kto jest ważny”.

Moja ocena: 9/10