[79] Zieleń szmaragdu - Kerstin Gier

Tytuł: Zieleń szmaragdu

Tytuł oryginału: Smaragdgrün. Liebe geht 

durch alle Zeiten

Autor: Kerstin Gier

Wydawnictwo: Egmont

Liczba stron: 456

Niektóre życia to zręcznie utkana siatka z kłamstw. A gdy wszystko wyjdzie na jaw, cały świat burzy się jak domek z kart. Wszystko, w co się dotąd wierzyło okazuje się nieprawdą. A wtedy trzeba się podnieść i odbudować to, co stracone. Walczyć dalej, o siebie, o swoją przyszłość. I wierzyć, że kiedyś będzie lepiej. 

Gwendolyn Stepherd jest podróżniczą w czasie. Dwunastym i ostatnim kamieniem  – rubinem, czyli tym, który zamyka krąg i uwalnia coś, co jest w stanie pomóc ludzkości. Lecz sama jeszcze nie wie, jaka jest jej rola w przedsięwzięciu Hrabii de Saint Germain, który chce, by krąg został jak najszybciej zamknięty. Lecz to nie koniec jej problemów. Serce Gwendolyn właśnie zostało złamane i to oczywiście przez niejakiego Gideona. Pewnie płakałaby całymi dniami, gdyby nie to, że są ważniejsze sprawy. Gwen musi wziąć się w garść i poznać odpowiedzi na nurtujące ją pytania. Bo od tego może zależeć jej własne życie. Co tak naprawdę ukrywa hrabia? Czy Gwendolyn pozna prawdę i... przeżyje?

„'Na zawsze' składa się z wielu 'teraz' ”. 

Niemiecka okładka

Jeszcze tak niedawno czytałam pierwszy tom, a tu już jestem zmuszona pożegnać się z tym światem i cudownymi bohaterami. Chciałabym więcej i więcej, a to pewnie dlatego, że wszystkie trzy książki były dla mnie jak jedna, ponieważ w momencie, w którym kończyła się poprzednia, zaczynała się kolejna. Chciałam jakoś rozłożyć sobie czytanie ostatniego tomu, by jak najdłużej zostać w tej rzeczywistości, ale wyszło na to, że pochłonęłam ją w jeden dzień, bo nie mogłam się oderwać nawet na chwilę. 

Na pewno będzie mi brakowało niektórych postaci, a zwłaszcza Xemeriusa, który sprawiał, że wciąż wybuchałam śmiechem. On był niezawodny. Muszę przyznać, że dawno nie spotkałam postaci, która tak wiele razy potrafiła mnie rozśmieszyć. Jeśli chodzi o Gideona, to na początku nie do końca rozumiałam jego postępowania i byłam na niego trochę zła, ale potem znów się do niego przekonałam. 

Autorka bardzo ciekawie obmyśliła sobie zakończenie całej trylogii. Spodziewałam się czegoś nieco innego, ale nie można narzekać, bo bardzo dobrze sobie z tym wszystkim poradziła. Te wszystkie tajemnice, prawda o Gwen, Lucy i Paulu... Wprawdzie domyśliłam się tego ostatniego już na początku mojej przygody z tą trylogią i nie było to dla mnie zaskoczeniem, ale miło było potwierdzić swoje przypuszczenia. 

„Nie da się zatrzymać czasu, lecz dla miłości czas może stanąć w miejscu”. 

Podobał mi się także wątek romantyczny. Z wielkim zainteresowaniem śledziłam losy Gideona i Gwendolyn. Ich wzloty i upadki w miłości. Byłam bardzo ciekawa, jakie rozwiązanie dla nich przygotowała autorka i muszę przyznać, że się na niej nie zawiodłam. Jednak wydawało mi się trochę zbyt szczęśliwe. Chętnie bym sobie trochę popłakała... Nie, żebym życzyła komuś śmierci, ale po prostu powoli zaczynam mieć dość szczęśliwych zakończeń.

Podsumowując, Zieleń szmaragdu to bardzo dobre zakończenie trylogii. Kerstin Gier świetnie sobie z tym poradziła i utrzymała poziom poprzednich części. W tej książce nie brakuje akcji, miłosnych wzlotów i upadków, a także tajemnic, które potrafią wstrząsnąć. Trzeba przyznać, że to jedna z lepszych serii, z jakimi miałam styczność. Świetnie mi się czytało i wprost nie mogłam się oderwać. Aż nie chce mi się wierzyć, że dotarłam do końca... W każdym razie polecam ją wszystkim, a zwłaszcza fanom lekkich młodzieżówek z wątkiem fantastycznym. Naprawdę warto! 

„Właściwie to dziwne, że złamane serce w ogóle jeszcze może bić”. 

Moja ocena: 9/10