[75] Talon - Julie Kagawa

Tytuł: Talon

Tytuł oryginału: Talon

Autor: Julie Kagawa

Wydawnictwo: Mira

Liczba stron: 415

Smoki znane są już od tysiącleci. Czczone w niektórych religiach jako potężne, odważne i niezwyciężone istoty. Ale od zawsze były wrogami ludzi, których zwykle traktowali jako pożywienie. A co, jeśli te niezwykle inteligentne stworzenia byłyby na tyle sprytne, by znaleźć sposób na przeobrażenie się w człowieka? Pomyśl, wróg w skórze osoby, którą znasz lub po prostu mijasz na ulicy. Całkowicie zintegrowany ze społeczeństwem. Uważaj, prawdziwy zabójca może być pośród nas...

Nastoletnia Ember Hill jest smoczycą. Po wcieleniu w ludzką postać zostaje wysłana do Kalifornii, by zintegrować się z ludźmi. Jest to częścią misji, wyznaczonej przez Talon,  potężną organizację skupiającą wszystkie smoki, które działają razem, by przetrwać. Dziewczyna ma okazję zakosztować wolności i prawdziwego życia. Tyle, że z czasem zaczyna nabierać wątpliwości co do Talonu. Coraz częściej zaczyna kwestionować to, czego ją tam nauczono. A wtedy na jej trop wpadają żołnierze z zakonu Świętego Jerzego, których celem jest tylko jedno: zdemaskować i zabić smoka. A gdy Ember zdaje sobie sprawę, w co się wpakowała, jest już za późno... Czy młoda smoczyca wyjdzie z tego cało? Czy nadal będzie lojalna wobec Talonu? 

„Podczas walki jest tak, że wszystko nabiera tempa, jednocześnie zwalniając”.

Niemiecka okładka

Zacznę od tego, że zainteresowałam się Talonem ze względu na tematykę. Niezbyt często sięgam po książki, w których pojawiają się smoki, więc postanowiłam to nadrobić, a ta książka wydawała mi się do tego idealna. Poza tym słyszałam już gdzieś o tej autorce, a nie miałam okazji czytać żadnego z jej dzieł. 

Dużym plusem tej opowieści jest pomysł. Tajna organizacja i starożytne istoty, które mogą przybrać ludzką postać. Całkowicie zintegrowani ze społeczeństwem, tak, że rozpoznać je może tylko drugi smok. A to dzięki organizacji nazwanej Talonem, która oczywiście nie może istnieć bez intryg i mrocznych tajemnic. Podobało mi się także ukazanie smoków – nie tylko jako bezlitosnych drapieżców, dla których stanowimy jedynie pokarm, ale także stworzeń, które potrafią coś czuć, a ludzie znaczą dla nich coś więcej. 

Bohaterowie byli wykreowani dosyć średnio. Często bywali przewidywalni, a szczególnie Ember. Czasami była aż nazbyt kapryśna i potrafiła kwestionować dosłownie wszystko. Poza tym niezbyt przejmowała się tym, co może jej grozić, gdy złamie ważne zasady, chociażby tak podstawowe, jak brak zaufania wobec niebezpiecznych nieznajomych. A do tego ta jej "wewnętrzna smoczyca", która momentami mnie denerwowała. 

Jedyne postacie, które przykuły moją uwagę, to Riley i Garret. Tego pierwszego może nie zyskał mojej sympatii, ale zdecydowanie miał wyróżniający się charakter i czasami bywał tajemniczy. A jeśli chodzi o Garreta, to polubiłam go praktycznie od pierwszej chwili. Z jednej strony surowy żołnierz, a z drugiej zwykły nastolatek, odkrywający czym jest prawdziwe życie, miłość... Podobała mi się jego przemiana. Na końcu książki stał się praktycznie innym człowiekiem. 

„Ale nie ma sensu zastanawiać się nad czymkolwiek ani marzyć o tym lub owym, skoro twój los i tak nie spoczywa w twoich rękach, prawda?”.

W Talonie spotykamy się z relacją, do której nigdy nie powinno dojść. Miłość pomiędzy dwoma największymi wrogami. Z zainteresowaniem obserwowałam, jak bohaterzy pomału się w sobie zakochują, chociaż to z góry było skazane na katastrofę. Byłam bardzo ciekawa, jak autorka to rozegra, gdy już będzie wiadomo, kto jest kim. I powiem jedno: tego oczekiwałam. 

Podsumowując, Talon to opowieść o smokach, które potrafią przybrać ludzką postać. Autorka miała bardzo dobry pomysł, aczkolwiek wykonanie mogło być ciut lepsze. Jednak nie brakuje w niej intryg, zakazanej miłości i oczywiście akcji. Język autorki był nieco młodzieżowy, ale nie do przesady. Ta książka może nie jest czymś wybitnym, ale bardzo szybko mi się ją czytało. To po prostu przyjemna opowieść o smokach, skierowana głównie do nastolatków. Powinna się spodobać fanom fantastyki i oczywiście smoków, które autorka prezentuje w nieco innym wydaniu. 

„Ludzie to gatunek niższy. Gdyby nie było ich tak wielu, dawno byśmy ich już sobie podporządkowali. Nie zapominaj o tym, pisklaku. Bo nawet jeśli potrafimy przybrać ich postać, przebywać wśród nich, wtopić się w ich świat - my to my, a oni to tylko ludzie, dla nas środek do celu. Nic więcej”.

Moja ocena: 7/10