[245] PRZEDPREMIEROWO: Słońce i jej kwiaty - Rupi Kaur

Ludzie są jak kwiaty. Czasami więdną, przygnieceni ciężarem życia i nie potrafią się już podnieść. Codzienność po prostu ich przerasta. A po jakimś czasie dochodzi do odrodzenia. Zapuszczają powoli korzenie i w końcu rozkwitają, obierając nowe cele i dostrzegając sens w istnieniu. Odzyskują swoje utracone szczęście. To swego rodzaju niekończące się koło, ten sam schemat raz po raz... 

Tę zależność, jak i wiele innych zauważyła Rupi Kaur. Porównując ludzi do kwiatów, jednocześnie pociesza i daje nadzieję. Jej wiersze mają swego rodzaju ukryte dno. Wystarczy skupić się przez chwilę, oprzeć myśli na jej słowach i dostrzec, co pragnie nam przekazać. To jeden z powodów, dla których tak bardzo lubię jej twórczość. Można interpretować jej wiersze na swój własny sposób, w odniesieniu do tego, co się w danej chwili przeżywa. 

„jak to jest

że gdy coś się kończy

zaczynamy czuć to w pełni”. 

Każdy, kto czytał Mleko i miód z pewnością domyśli się, że to nie jest typowa poezja. Najnowsza książką autorki została utrzymana w podobnym klimacie. Rupi Kaur ma swój specyficzny styl pisania. Jest równie niepowtarzalny co jej wyzwolona osobowość. Pisze zgrabnie, treściwie, nie boi się odkryć brutalnej prawdy i opowiada o niej z odwagą i przekonaniem. Porusza tematykę samotności i rozpaczy. Rozwodzi się nad szacunkiem do własnej osoby, pragnieniami, czy też różnymi odcieniami miłości, także tej do samego siebie. 

Muszę przyznać, że i ja odnalazłam w tej książce coś dla siebie. Niektóre wiersze mocno mnie poruszyły, inne natomiast wywołały poczucie melancholii. Otrzymałam cenną okazję do zastanowienia się nad tym jak żyję i jak powinnam żyć, żeby cieszyć się każdą daną mi chwilą. To zdecydowanie nie jest łatwa poezja. Ale coś w sobie ma, co sprawia, że dociera do serca i duszy. To niesamowite, jak w kilku zdaniach można zawrzeć tyle piękna i szczerości. 

„choć wiedzą

że nie będą tu długo

i tak postanawiają żyć 

jak najjaśniej”. 

Ciekawym pomysłem było podzielenie tomiku na kilka rozdziałów. Każdy z nich poruszał inną tematykę, dzięki czemu łatwiej było dopasować wiersze to tego, o czym pragnęło się w danej chwili poczytać. Od smutku do radości. Od więdnięcia do rozkwitania. Bo w końcu to książka o kwiatach. I o nas, kobietach. Świadomych swoich wyborów. Wolnych, mających prawo do miłości i niezależnych decyzji. Borykających się z całą gamą trudnych przeżyć, jak i próbujących ułożyć wszystko od nowa. 

Podsumowując, Słońce i jej kwiaty to książka jakich mało. Poruszająca. Dająca do myślenia. To nowoczesna i odważna poezja. Każda strona jest wypełniona minimalistycznymi ilustracjami, które dodają jej uroku. Nie potrzeba wielu słów, by w piękny sposób wyjaśnić najważniejsze rzeczy, a Rupi Kaur to udowodniła. Ja jestem pod dużym wrażeniem. I wiem, że jeszcze nie raz będę do niej wracać. Szczególnie kiedy zgubię gdzieś swój sens życia i będę potrzebować przypomnienia, co tak naprawdę jest ważne. Może nie każdy zrozumie jej fenomen. Nie każdy dostrzeże ukryte znaczenie. Ale naprawdę warto. Polecam. 

„czasami

powstrzymuję się od

wypowiadania słów na głos

jakby wychodząc za często z moich ust

mogły się zużyć 

kocham cię”. 

Moja ocena: 9/10

Za możliwość przeczytania tego pięknego tomiku dziękuję Wydawnictwu Otwarte.