[192] Dwór cierni i róż - Sarah J. Maas

Zapewne każdy z nas chociaż raz słyszał baśń o Pięknej i Bestii. Nadal potrafi zachwycać ludzi na całym świecie. Tylko co, jeśli Piękna wcale nie byłaby taka niewinna, a Bestia stałby się nieśmiertelnym stworzeniem, które nie zna litości? Niektóre historie mają swoje mroczne wersje, które nie zawsze są malowane w radosnych barwach. Oto jedna z nich!

Priorytetem Feyry jest utrzymanie swojej rodziny. Dlatego też pewnej srogiej zimy zapuszcza się w niebezpieczne dla śmiertelników partie lasu, gdzie udaje jej się zapolować na ogromnego wilka. Kilka dni później u progu jej chaty pojawia się nieśmiertelny fae, żądając zadośćuczynienia za tę zbrodnię. Dziewczyna ma wybór: umrzeć, albo spędzić resztę swojego życia w Prythianie, wśród Tamlina i jego podobnych. Czy Feyra podejmie właściwa decyzję? Z czym będzie musiała się zmierzyć w magicznej krainie?

„Ciesz się swoim ludzkim życiem, Feyro. Żałuj tych, którzy nie czują już nic”.

Mimo, że jestem fanką twórczości Sarah J. Maas, to ta książka czekała dobry miesiąc, zanim w końcu się za nią zabrałam. I teraz nie rozumiem, jak mogłam tyle zwlekać, bo okazała się takim małym arcydziełem, w którym przepadłam z kretesem. 

Już na pierwszy rzut oka widać, że autorka lekko inspirowała się znaną baśnią. Ale jeśli ktoś ma nadzieję na słodką i uroczą historię, to się przeliczy. Świat fae jest brutalny i niezwykle niebezpieczny. Nie brakuje w nim mrożących krew w żyłach istot, czy intryg i okrutnych gierek. Klimat tej powieści był wprost oszałamiający i nawet na chwilę nie chciałam opuszczać tej magicznej rzeczywistości, którą odkrywałam razem z Feyrą. 

Już wcześniej miałam styczność z fae przy okazji czytania Szklanego Tronu, jednakże w tym wydaniu spodobały mi się znacznie bardziej. Autorka ma smykałkę do tworzenia barwnych i złożonych postaci. Od samego początku polubiłam zarówno Tamlina, jak i Luciena. Nie raz wywoływali uśmiech na mojej twarzy. Największym zaskoczeniem okazał się dla mnie Rhysand. Był tak tajemniczy i intrygujący, że z miejsca skradł moje serce. Jeśli chodzi o główną bohaterkę, to nie mam do nie zastrzeżeń. Posiadała silną osobowość. Spodobała mi się jej wytrwałość i zdolność do poświęceń, nawet za cenę własnego życia. 

„Nadziei potrzebujemy w równej mierze co chleba i mięsa. Potrzebujemy nadziei, bo ona daje nam siłę, by trwać”. 

Wątek romantyczny został bardzo sprytnie obmyślony. Stopniowo zostały przełamywane wszelkie bariery, dając początek głębokiemu uczuciu. Nie mogę zdradzić wiele, ale wspomnę, że miłosne zawirowania wywołały u mnie mnóstwo emocji. Z wielkim zainteresowaniem obserwowałam wzloty i upadki Feyry, która była w stanie zrobić wszystko dla ukochanego. Właśnie ona – nędzna i słaba człowieczyna, warta tyle co nic w obliczu nieśmiertelnych fae... 

Podsumowując, Dwór cierni i róż to urzekająca i niesamowicie wciągająca opowieść pełna magii i miłości. To takie mroczne i brutalne wydanie Pięknej i Bestii. Jestem całkowicie oczarowana barwnymi bohaterami i ich światem. Akcja pędziła w takim tempie, że wprost nie mogłam się oderwać, a końcówka sprawiła, że zapragnęłam więcej i więcej. Muszę przyznać, że autorka odwaliła kawał dobrej roboty i jestem pod ogromnym wrażeniem. Gorąco polecam ją każdemu fanowi fantastyki i nie tylko. Naprawdę warto. Bo ja chyba znalazłam nową miłość! 

„Wszystko, co kocham, zawsze w końcu tracę”.

Moja ocena: 10/10