[189] Podwieczność - Brodi Ashton

Wyobraź sobie, że otrzymujesz propozycję nie do odrzucenia: możliwość posiadania władzy i otrzymania nieśmiertelności. Ale jest jeden haczyk. Musisz porzucić swoje dotychczasowe życie, rodzinę, przyjaciół i zamieszkać w podziemiu, całkowicie zrywając kontakt z ukochanymi osobami. Wieczne przywiązanie i ulga w cierpieniu, albo śmiertelność i dotychczasowe byt. Jaka byłaby Twoja decyzja? 

Nikki Beckett pragnęła uciec od bólu i takim sposobem znalazła się w Podwieczności – krainie zamieszkanej przez Wiecznych. Teraz wróciła i ma zaledwie sześć miesięcy, aby pożegnać się z rodziną i dawnym chłopakiem, nim upomną się o nią Cienie. Nikki pragnie odbudować swoje życie i desperacko szuka ratunku od swojego losu. Ale jej Wieczny próbuje ściągnąć ją z powrotem do podziemia i tam uczynić swoją królową. Czy dziewczynie uda się wymknąć przeznaczeniu? Jaką cenę przyjdzie jej za to zapłacić?

„Nie ma zła. Nie ma dobra. Jest tylko życie i brak życia. My jesteśmy życiem”. 

Można mnie uznać za fankę motywów mitologicznych. Wprost uwielbiam, gdy pojawiają się wątki zaczerpnięte z przedwiecznych opowieści. Byłam bardzo pozytywnie nastawiona do Podwieczności, ponieważ już od dawna coś mnie do niej ciągnęło. 

Trzeba przyznać, że książka była bardzo klimatyczna. Panowała w niej aura mroku i tajemniczości. Świat wykreowany przez autorkę był wypełniony istotami rodem z podziemia. Cieszyły się one wiecznym życiem, ale jednocześnie musiały kraść ludzkie uczucia. Zaintrygował mnie pomysł z żywieniem się cudzymi emocjami --- nadawał całości nutkę oryginalności. 

Chyba jeszcze nigdy nie spotkałam aż tak irytującej głównej bohaterki. Nie rozumiałam jej toku myślenia. Momentami sprawiała wrażenie, jakby brakowało jej piątej klepki. Ciągle się nad sobą użalała i sprowadzała cierpienie na wszystkich, którzy ją otaczali. Nie dostrzegała najbardziej oczywistych faktów i na ślepo dążyła do osiągnięcia swoich celów. Gdzie tu rozsądek, ja się pytam? 

Na szczęście całą sytuacje podratował nieco Cole, który zyskał moją sympatie już od pierwszych stron. Był nieco mroczną, tajemniczą i niesamowicie intrygującą postacią ze słabością do grania roli gwiazdy rocka. Podziwiam go za to, jak dzielnie znosił wszystko to, co zaserwowała mu Nikki za sprawą Jacka. Według niej miał być cudownym ziemskim chłopakiem, ale okazał się... niezbyt ciekawy. Coś mi w nim nie grało. Niby był popularny i każda dziewczyna go chciała dla siebie, ale w towarzystwie Nikki momentami zachowywał się jak nieśmiały chłopaczek, którego coś uraziło. 

„Pamiętać jest łatwo. To zapominanie jest prawdziwą sztuką”. 

W powieści pojawił się również tak bardzo znienawidzony przeze mnie trójkąt miłosny. Nie lubię takich rozwiązań, bo nigdy nie odbywa się to bez cierpienia którejś ze stron. A ten był wyjątkowo skomplikowany. Bohaterów łączyły nierozerwalne więzi i to na dodatek tak silne, że nie sposób było się ich pozbyć. To taka lekka inspiracja Hadesem, Orfeuszem i Eurydyką. Aż zaczęłam współczuć tym biednym facetom, bo wplątali się w prawdziwe bagno... 

Podsumowując, Podwieczność to historia miłosna z mitologią w tle. Nie brak w niej mroku, tajemnic i fascynujących nieśmiertelnych istot rodem z podziemnych krain. Wszystko byłoby świetnie, gdyby nie głupota głównej bohaterki, która nieustannie mnie irytowała i miałam ochotę przemówić jej do rozumu. Da się to przeboleć, jeżeli skupi się na kimś innych, chociażby na Wiecznym, który skradł moje serce. Nie jest to może literatura wysokich lotów, ale autorka miała bardzo dobry pomysł. Mam nadzieję, że kolejny tom okaże się lepszy. Dostrzegłam w tej serii pewien potencjał i wierzę, że na dłuższą metę nie zostanie całkowicie zmarnowany.

  „Czasami nasze serca... trochę pękają”.

Moja ocena: 6/10

Za możliwość przeczytania tej książki dziękuję wydawnictwu Papierowy Księżyc.