[116] Kochając pana Danielsa - Brittainy C. Cherry

Tytuł: Kochając pana Danielsa

Tytuł oryginału: Loving Mr. Daniels

Autor: Brittainy C. Cherry

Wydawnictwo: Filia

Liczba stron: 424

Podobno wielka miłość zdarza się tylko raz. W chwili, gdy spotka się prawdziwą bratnią duszę, osobę, która zawsze była pisana. Bo miłość jest uczuciem, którego pragnie każdy człowiek. Ale miłości jedynej w swoim rodzaju, pięknej i uzależniającej. Miłości, która na zawsze zostawia ślad w sercu, która pozwoli żyć w pełni. A gdy już trafi się na tą osobę, wszystko staje się możliwe. Bo w miłości nie ma granic. Nie istnieją żadne bariery nie do przebicia. 

Ashlyn właśnie straciła siostrę bliźniaczkę. Nie może pogodzić się z jej utratą i decyduje się na zamieszkanie z dala od matki. I wtedy spotyka Daniela. Wydaje się być inny, niż wszyscy faceci, jakich do tej pory spotkała. Ale uczucie pomiędzy nimi nigdy nie powinno się narodzić. Jednak Daniel jest dla niej jak bratnia dusza i rozumie ją jak nikt inny. Tyle, że ich droga może okazać się przepełniona przeszkodami i... bólem. Jak zakończy się ich historia?

„Wydawało mi się, że samotność jest chorobą. Zakaźną, wstrętną infekcją, która powoli zakrada się do organizmu i przejmuje nad nim kontrolę, nawet gdy z całych sił starasz się z nią walczyć”.

Wersja angielska

Od samego początku coś ciągnęło mnie do tej książki. Może jej śliczna okładka, a może opis, który strasznie mnie kusił. Zaczęłam ją czytać i... całkowicie przepadłam. Od pierwszych stron autorka rzuciła czytelnika na głęboką wodę, nie szczędziła bohaterów i zadawała im mnóstwo cierpienia. Pokazał ich załamanie, mroczną przeszłość i nowy początek.

Niektórych bohaterów wprost nie dało się nie lubić. Byli niezwykle barwni i ciekawi. Każdy z nich miał mniej lub bardziej tragiczną historię do opowiedzenia. Zmagali się z demonami z przeszłości, winą, czy też konsekwencjami własnych czynów. Główna bohaterka była interesującą postacią. Nie mogła poradzić sobie z własną stratą. Nie mogła wybaczyć, a przynajmniej do czasu, gdy na jej drodze pojawiły się inne osoby. Takie jak chociażby Daniel. Albo Ryan. Bardzo ich polubiłam. Daniela z tą jego artystyczną duszę i Ryana za wszystko. Jego słowa. Styl bycia. Miał w sobie coś takiego, co nie pozwalało mi go nie lubić.

Bardzo spodobał mi się pomysł z fragmentami piosenek z kapeli Daniela, które rozpoczynały każdy rozdział. Te teksty były piękne, a niektóre niesamowicie głębokie. I pomyśleć, że to wszystko było inspirowane twórczością Szekspira, potocznie nazywanego przez bohaterów Szeksem. 

Ciekawy był także pomysł z listą rzeczy do zrobienia przed śmiercią. Nie jest to jakiś fenomen, bo już spotkałam taki motyw, ale to wszystko nadawało opowieści specyficznego klimatu. Przy czytaniu niektórych listów potrafiłam nawet uronić kilka łez. 

„Każdy z nas ma jakieś złoto. To może być cokolwiek: piosenka, książka, zwierzę, człowiek. Cokolwiek, co sprawia, że czujesz się tak szczęśliwy, że twoja dusza płacze z czystej radości”.

Wątek romantyczny był naprawdę świetny. W tej książce miłość odgrywała najistotniejszą rolę. Nadawała sens życiu bohaterów, ale potrafiłam także ich złamać. Pomiędzy Danielem, a Ashlyn nigdy nie powinno narodzić się uczucie. Ich miłość była zakazana. Ale mimo wszystko byli jak dwie bratnie dusze, stworzone tylko dla siebie. Autorka włożyła mnóstwo pracy w tworzenie ich relacji. Każdy czyn, każdy ruch był starannie obmyślony. A to co ich łączyło – piękne. 

Podsumowując, Kochając pana Danielsa to poruszająca opowieść o stracie, cierpieniu, a także miłości, która potrafi podnieść nawet tych najbardziej załamanych. To nie jest zwykła historia miłosna, choć może sprawiać takie wrażenie. Ale jest wyjątkowa. Pełna bólu, ale z przebłyskami radości i... Szekspira. Wywołała u mnie mnóstwo emocji, od uśmiech aż po łzy. Gdy tylko o niej myślę, w głowie mam jedno słowo: piękna, piękna, piękna. Nie znam innego określenia, które lepiej mogłoby ją opisać. Polecam ją każdemu. To opowieść, którą powinno się znać. Łamie serce i skleja je na nowo.

„Chciałbym być żywy. Chciałbym żyć, choć nie mam pojęcia dlaczego, widząc czasami, jak okropne jest życie. Być może to wiara, nadzieja i pasja wtłoczone w konkretny kształt znajdujący się w mojej piersi. A może moje serce po prostu modli się o lepsze jutro, by zastąpiło tę nic nie wartą przeszłość”.

Moja ocena: 10/10